Kościół parafialny pw. Św. Jakuba St. Ap. usytuowany jest ok. 100 m od płyty rynku tuchowskiego, na wysokiej skarpie opadającej w kierunku doliny rzeki Białej. Od płyty rynku prowadzi do niego krótka ul. Kościuszki. Kościół orientowany w obrębie murowanego ogrodzenia, z bramkami od południa, północy i zachodu. W obrębie ogrodzenia wpisane są kapliczki procesyjne wykonane z kamienia (…). Po wschodniej stronie prezbiterium znajduje się kamienna figura NMP z początku XX wieku. Teren dawnego cmentarza przykościelnego porastają stare lipy.

           Pierwotnie kościołem parafialnym w Tuchowie był drewniany kościół pod wezwaniem NMP. Znajdował się poza miastem za rzeką Białą. W połowie XV wieku kościołem parafialnym stał się kościół św. Jakuba Starszego Apostoła przy rynku w mieście. Jan Długosz pisze o nim, że jest „drewniany i konsekrowany”. W czasie pożaru miasta w 1494 roku mógł się spalić. Akta wizytacyjne z lat 1570 – 1596 -1637 potwierdzają, że „kościół był drewniany i konsekrowany”. W 1627 roku prepozyt Sebastian Pielsz OSB zaczął budować nowy kościół murowany. Z tego czasu pochodzi dzwon z herbem tynieckim, używany do dnia dzisiejszego, odlany przez nieznanego ludwisarza w 1639 roku. W 1664 roku kościół „był murowany, lecz jeszcze ściany, sklepienie i okna niewykończone”. Dach jednak miał dobry, posiadał organy, dwa konfesjonały, chrzcielnicę i tabernakulum w głównym ołtarzu. Po wykończeniu został konsekrowany 11 listopada 1683 roku prze sufragana krakowskiego bpa Mikołaja Oborskiego. W 1748 roku  – jak stwierdza wizytacja – „kościół murowany, dawniej budowany, w dużej części był zrujnowany”. Spalił się on w czasie pożaru w 1789 roku.

          Na jego fundamentach w latach 1791 – 1794 został –  przez o. Odona Kontenowicza OSB – zbudowany nowy, pobłogosławiony przez bpa Floriana Amanda Janowskiego OSB, byłego proboszcza parafii i ostatniego przed kasatą opata tynieckiego w 1797 roku, wyposażany do 1800 r . Jego całkowity koszt to 26900 florenów. Pochodziły one ze środków opactwa benedyktynów w Tyńcu. Kościół konsekrował bp tyniecki Grzegorz Tomasz Ziegler 3 listopada 1822 roku (Schematismus Dioec. Tarn. 1847). Roczniki Diec. Tarnowskiej w XX wieku podają jako rok konsekracji 1824. Po odbudowie zachowano dawny tytuł kościoła św. Jakuba Starszego Apostoła.

            Zbudowany w stylu późnobarokowym, z cegły i kamienia, otynkowany, początkowo pokryty dachówką, później blachą miedzianą. Trójnawowy, bazylikowy, z prezbiterium równym szerokością nawie głównej, przy którym od strony północnej zakrystia, ze skarbcem na piętrze. Od frontu wieża wtopiona w korpus, od południowej strony niewielka kruchta. Wnętrze nakryte sklepieniami żaglastymi na gurtach; ściany rozczłonkowane pilastrami o głowicach rokokowych. Na zewnątrz podziały ścian ramowe. W elewacji frontowej część środkowa nieznacznie zryzalitowana; jej część środkowa powyżej przechodzącego wydatnego gzymsu koronującego korpus zaakcentowana trójkątnym przyczółkiem, wtopioną w pozorną attykę zwieńczoną wazonami po bokach wieży. Wieża o zaokrąglonych narożach, zwieńczona hełmem baniastym ze zdwojonymi ślepymi latarniami. We wnętrzu chór muzyczny nad trzema arkadami.

            Wyposażenie wnętrza rokokowe, typowe dla końca XVIII wieku. Nastawa ołtarza głównego z retabulum architektonicznym, flankowana ośmioma kręconymi kolumnami z rzeźbami świętych i aniołów. W centralnej części obraz św. Jakuba Starszego Apostoła, autorstwa Nikodema Strzegockiego, sprzed 1800 roku. Za obrazem na ścianie prezbiterium późnobarokowa rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego wykonana przez Józefa Korwina Brzostowskiego.  Pod krzyżem malowidła al fresco Maryi Bolesnej i św. Jana Apostoła. W bocznych nawach ołtarze rokokowo-klasycystyczne, częściowo stiukowe, a w nich obrazy MB Różańcowej z ok. 1800 roku (nawa płn.) i św. Benedykta opata XIX w. (nawa płd.).

         Chrzcielnica rokokowa w niszy o obramieniu stiukowym, na jej pokrywie rzeźba św. Jana Chrzciciela. Na ścianie nawy głównej ambona rokokowa z baldachimem i paludamentem stiukowym. Tron celebransa z ozdobnym zwieńczeniem, rokokowy. Kiedyś był nad nim herb benedyktynów tynieckich, zastąpiony w 2000 roku przez herb papieża Jana Pawła II. Prospekt organowy rokokowy z 1800 roku. Z dawnego wyposażenia zachowały się dwie stalle, dwa konfesjonały, dwa rzędy ław z XVIII i XIX wieku. W kruchcie rzeźba Chrystusa upadającego pod krzyżem, barokowo-ludowa z początku XIX wieku i krzyż późnobarokowy (koniec XVIII w.).